Het “plantje” is in beslag genomen maar ik ben niet verhoord.
Wel is mij te verstaan gegeven dat het de volgende keer niet bij een waarschuwing zou blijven.
En dat de woningcorporatie dan het recht heeft de woning te ontruimen en zou de woonvergunning herzien worden (?)
Hoewel de agenten vriendelijk waren voel ik mij nog steeds zo “crimineel ” door de aanpak van de woningcorporatie.
Daarna de bewering (telefonisch) van de woningcorporatie dat wiet helemaal niet getolereerd wordt in huizen van Alliantie maakt dat ik mij met mijn recept een paria en ongewenst voel.
Dit is al zo’n mensenleven lang de aanjager van mijn borderline en trauma’s .
Bizar genoeg heeft medicinale cannabis mijn verleden en de pijn der gevoelens 100% positief beïnvloed en dragelijk gemaakt maar de strijd tussen artsen en politiek gaat volledig over de rug van toch al beschadigde en mogelijk kwetsbare mensen; hoe onbeschaafd en ongeciviliceerd is de wetgever dan (geweest)?
Zoals de beurs zakt bij politiek onzekere tijden zo daalt het vertrouwen in het systeem en heersende moraal dat er voor zorgen zou dat IEDEREEN meetelt,iedereen in zijn waarde gelaten wordt, en dat iedereen gelijke kansen heeft .
Deze democratische waarden ontbreken zo goed als volledig op mijn dossier de afgelopen 7 a 8 jaar.
Ik moet mijn verhaal wel inleiden om tot mijn beweegredenen te komen mbt het planten van mijn eigen medicatie.
Zoals meestal bij (medicinale) cannabisgebruik is de cannabis een middel om de oorzaak van dit gebruik te beheersen.
De cannabis is dus niet het probleem maar bijvoorbeeld zoals in mijn geval een ongebreidelde en opstapeling van gevoelens zoals spanning,nervositeit,faalangst, nutteloos of je er teveel aan voelen, sociale contacten die verwateren,de ervaring dat mensen niet/nooit je mogelijkheden zien maar altijd je kwetsbaarheid ridiculiseren tot iets wat geen realistisch beeld van mij is enz enz.
Kortom mensen ,MAAR VOORAL, instanties als UWV,gemeente, partners zoals patiëntenorganisaties,schuldhulporganisaties (allemaal op je af gestuurd door gemeente in kader van “hulp”/WMO) stoppen je in een hokje waarbij het uitgangspunt is : middels welke onnavolgbare redenatie kunnen we de wet zodanig uitvoeren dat zij wettelijk gezien niks verkeerd doen maar in de werkelijkheid leven ze jouw leven .
De hulp die je aangeboden wordt is mijns inziens een ingang om je zelfbeschikkingsrecht in te perken ,je aan te praten dat het beter is dat anderen de beslissingen nemen (want “je hebt het al zo zwaar”(?) ) en vervolgens geef je (onwetend) veel van je autonomie weg .
In mijn geval is ooit borderline gediagnosticeerd.
Borderline is een progressieve en aan verandering onderhevige aandoening.
Mijn borderline is volgens artsen voor mij blijkbaar goed hanteerbaar inmiddels.
De gemeente heeft nooit enige inspanningen gedaan om na de burn out nog mijn arbeidspotentieel te onderzoeken.
” Eens ziek =altijd ziek ” bij mijn gemeente blijkbaar.
Met mijn borderline heb ik 25 jaar schadevrij! gewerkt als glaszetter.
Bij nacht en ontij, donker of licht, feestdagen ,ongeregeldheden, zomer en winter, werkweek van 60 tot 100 uur.
Borderline staat werken dus niet in de weg.
Daarnaast kreeg ik 9 jaar geleden mijn 4e burn out.
Deze was wel even heftiger dan de eerste 3.
Ik bleek een dik jaar k.o.
Na zo’n zelfde periode gesprekken bij de psycholoog en psychiater hadden we oorzaak wel in het vizier, mijn handelen en denken hierin en een plan van aanpak om de toekomst beter in te gaan .
In dat plan hoort ook (ander) werk en behandeling met medicinale cannabis.
Deze behandeling is door onafhankelijk arts passend en adequaat bevonden .
Nota bene is deze arts door de gemeente geraadpleegd nadat voor de financiering van de medicatie een beroep gedaan moest worden op bijzondere bijstand.
Vanaf dat moment voert de gemeente mijns inziens een schrikbewind en preciezie terreur op mijn persoon.
Vanaf dat moment is men mijn aandoening enorm gaan uitvergroten of negeren naar behoefte.
Zo werd bijvoorbeeld mijn borderline aangewend als ” Mike je hebt borderline,dan kan je niet werken. “
“De medicatie en gesprekken bij GGZ bevestigen ons gelijk” (!?)
Mijn psychiater vindt dit onbegrijpelijk en onwenselijk maar zijn mogelijkheden zijn beperkt of al bereikt .
Vanuit die houding van gemeente zijn zijn oom gerechtigd om geen enkele vorm van ondersteuning in bijvoorbeeld werk of scholing aan te bieden.
Eigenlijk ben je uitgerangeerd door gemeente en de werkgever ziet alleen dat je al 6 jaar (onvrijwillig)in de bijstand zit.
Daarbij komt dat de gemeente bevoegd of verplicht is mijn medicinale cannabis van rechtswege elk jaar te beëindigen en dan moet ik opnieuw door de molen van de bureaucratie en onafhankelijke arts .
Dit heeft mij het gevoel en overtuiging dat de gemeente deze medicatie daar waar mogelijk wil stoppen.
In oktober loopt de ” vergunning” en vergoeding weer af.
Mijn psychiater zegt ook ” je moet er vanuit gaan dat het eens stopt, de vergoeding”.
Ergens wil ik dat zelf ook want naast dat de afhankelijkheid van een fossiele en mensonterende organisatie als sociale dienst met hun bureaucratische werkwijze al je waardigheid,oplossend vermogen,creativiteit, levensvreugde, competenties en reïntegratie sloopt wil ik de samenleving de zorg voor mij wegnemen, omdat mijn zelfredzaamheid zo’n groot goed is voor mij.
Inspelend op de constante signalen van gemeente, hun onbereidwilligheid , onkunde om samen te werken, mijn signalen en handreikingen te negeren, enz leek het mij plausibel en binnen de wet om voor mijzelf elk kwartaal 1 plantje voor mijzelf op te kweken.
Zoals er kamerplanten op mijn vensterbank staan zou er ergens in huis een hennepplant staan.
Zo gezegd zo gedaan dacht ik.
Dus ik heb vorige week 3 zaadjes gekocht en 1 er van geplant.
Deze is dus in beslaggenomen en mij te verstaan gegeven dat ik allerlei weten en afspraken overtreed welke door een instantie als politie blijkbaar als enige afdoende afgehandeld kon worden.
Gezien het hele voorgaande in mijn relaas kan het voor mensen misschien duidelijk zijn dat ik , met mijn aandoening, en mijn behandelplan, dat significant vooruitgang gebracht heeft en nóg doet, zo onderhand mij door het voorval vanmorgen nóg zwaar ziek voelde, mega gespannen/bedreigd en geïntimideerd.
En dan vooral omdat je totaal geen intentie bezit als waar je van beticht wordt.
Als ik zie en beschouw welke zorgen en kosten ik de samenleving bespaar, probeer te voldoen aan het begrip zelfredzaamheid,tegen weerwil van alles in wat volgens de Participatiewet mij helpen zou moeten om die zelfredzaamheid te bevorderen en inmiddels de gemeente via achterdeur (doelgroepenregister)verplicht heb mee te werken aan mijn reïntegratie , dan vind ik zelf dat instantie als woningcorporatie en gemeente mijn intenties en bedoelingen zou mogen omarmen en mits binnen bepaalde afspraken zou mogen gedogen.
Een enkele plant zonder groeilamp of elektriciteit veroorzaakt geen spontane brand of kortsluiting en is al zeker geen gevaar voor omwonenden.
Ergo: enkele buren vinden het te bizar voor woorden en betutteling en ouderwets.
Waar ik mee leven moet sinds de ” inval” is dat de wijze waarop ik met mijn kwaal omga , de kwaal an zich, de oplossingen die ik vind en toepas, het streven van mij om binnen de wet te handelen en zelfredzaam te zijn en daarnaast en daarmee mijn plek in de samenleving probeer te heroveren, dat dat er allemaal niet mag zijn.
Ik heb het gevoel dat deze samenleving of de wetgever mij gedoogd.
Ik ben te lastig blijkbaar omdat ik voor mijzelf en mijn waardigheid opkom en omdat ik mensen die op het geld zitten vraag om de aan mijn doelgroep gelabelde middelen beschikbaar te stellen.
Van de woningcorporatie had ik een menswaardiger en gelijkwaardiger houding of gezond nieuwsgierige houding verwacht.
Men had mij ook op kunnen bellen met de vraag of hun informatie klopt en wat de intenties zijn en dan een gesprek aan gaan.
Maar wat ik al zei: ik had wellicht zelf ook dat initiatief kunnen nemen maar naïef als ik ben geweest heb ik dat niet bedacht of het kwaad gezien in die ene plant.
Al die, in mijn ogen, bedreigende regelgevingen,afnemend zelfbeschikkingsrecht,willekeurige en ongeïnteresseerde houdingen van betrokken partijen, de constante onzekerheid over mijn welzijn van de dag van morgen, de onwil of onkunde om met mij afspraken te maken,al die factoren behelzen je leven dusdanig dat in mijn geval de medicinale cannabis het mogelijk maakt om met enig afstand ,compassie en relativeringsvermogen de constante bedreigingen te trotseren.
Bedreigingen voortkomend uit onbegrip, het onvermogen om elkaar te horen en in de waarde laten, en het wantrouwen dat mensen (die in organisaties zitten) van nature hebben voor zaken die onbekend zijn.
){kind=link}